Paralel sözdizimi - Parallel syntax

Retorikte paralel sözdizimi (paralel yapı ve paralellik olarak da bilinir) bir Retorik cihaz bitişik cümlelerin veya tümcelerin tekrarından oluşur. Tekrarlanan cümleler veya cümleler, yazarın aktarmaya çalıştığı bir ana tema veya fikre vurgu sağlar.[1]

Dilde, sözdizimi bir cümlenin yapısıdır, bu nedenle buna paralel cümle yapısı da denebilir. Bu retorik araç, okuyucunun dikkatini ana noktadan uzaklaştırabilecek gereksiz kelimeleri ortadan kaldırarak cümlenin akışını iyileştirir. Paralel yapı, türetilmiş bağlaç analizi gibidir, çünkü birkaç temel tam cümle varsayar.[2]

Vurgu yapmanın yanı sıra, paralel yapının okuyucuya veya dinleyiciye çeşitli şekillerde de hitap ettiği açıktır. Öncelikle, cümlenin tekrarı, cümleyi bir bütün olarak işlemek için yüksek bir zihinsel yeteneği teşvik eder; çalışmalar, ikinci cümlenin tekrarlanmasının bir bireyin cümleyi işleme hızını artıracağını göstermiştir.[3] Ayrıca okuyucu tarafından işlenmesi gereken bilgi yükünü azaltarak anlamayı kolaylaştırır.[3] Paralel yapının kullanılması sadece ikna edici değildir; okuyucuya duygusal olarak çekici geliyor.

Göre Aristo, ikna tekrarlama yoluyla paralel sözdizimi ile oluşturulur. Düzgün oluşturulmuş ifadeler ve maddeler aracılığıyla bir argümanın önemli yönlerini özetlemek, fikri dinleyiciye daha fazla yerleştirir ve sonuçta ikna ile sonuçlanır. Ancak, etkiyi en üst düzeye çıkarmak için bu cümlelerin tam da şiire benzer bir şekilde yaratılması gerekir. Örneğin, eşleştirilmiş cümleler, tümcecikler veya tümceler, hem hece sayısı hem de ölçü ile birlikte fiil ve isim seçimi bakımından eşit yapıda oluşturulmalıdır; Aristoteles'e göre, bu yönlerin ne kadar çok uyuşması durumunda, argüman o kadar ikna edici olacaktır.[4]

İki cümle arasında paralel sözdiziminin kullanılması, izokolon, üç cümle arasında bir tricolon.[1] Cümleler veya tümcecikler arasında benzer sözdizimsel yapıya sahip olmak, okuyucunun içlerinde önerilen fikirlerin benzerliğini belirlemesine yardımcı olur.[5]

İzoklon, Yunanca kelimelerden oluşur iso (eşit) ve kolon (üye), yani her bölüm veya cümle aynı uzunluktadır. Bir trikolon, aynı uzunlukta olması gerekmeyen 3 maddeye sahiptir. Bir izokolon bir trikolon olabilir ancak bir trikolon bir izokolon olamaz.

Ayrıca paralel sözdizimi, uygulandığı cümlelere bir denge şekli ekler.[6]Paralel sözdizimi genellikle aşağıdakilerle birlikte kullanılır: antitez, anafora, asyndeton, doruk, epistrophe ve sempati.[6]

Örnekler

Diğer retorik araçlarla birlikte kullanılan Paralel yapı örnekleri:

  • Anafora (ardışık cümleciklerin başlangıcının tekrarı): "Yaşıyorum, seviyorum, gülüyorum."
  • Epistrophe (birbirini izleyen cümlelerin sonunun tekrarı): "İş, karısı, köpek kokuyor."
  • Doruk (yoğunlaştırılmış anlamda artış): "Ondan hoşlanıyorum, onu seviyorum, ona ihtiyacım var."
  • Asyndeton (bir cümleyi sıkıştırmak için kasıtlı olarak bağlaçları dışarıda bırakmak): "Yeniden geri dönüşüm azaltmak."
  • Symploce (anafora ve epistrophe'nin aynı anda kullanımı): "Şarkı söylersen gülümserim, gülersen gülümserim, seversen gülümserim."
  • Antitez (zıt bir etki elde etmek için bir araya getirilen iki zıt fikir): "Bir insan için küçük bir adım, insanlık için büyük bir adım."

İzokolon ve Tricolons örnekleri:

  • İzoklon: "Veni, vidi, vici."
  • Tricolon: "Geldim, gördüm, fethettim."

Latince cümlenin İngilizce versiyonu bir İzoklon olamaz çünkü üçüncü cümle, ilk ikisi ile aynı uzunlukta değildir. "Veni, vidi, vici" hem bir Isocolon hem de bir Tricolon, ancak "Geldim, gördüm, fethettim" sadece bir Tricolon.

Yapılması ve yapılmaması gerekenler

  • Yapmak her cümlede aynı formları kullanın: "Şarkı söylemek istiyor, rol yapmak istiyor, dans etmek istiyor."
  • Yapma mix formlar: "Şarkı söylemek istiyor, rol yapmak istiyor, dansçı olmak istiyor."

Bu cümledeki son cümle, önceki ikisiyle uyuşmuyor.

Tarih

Paralel sözdiziminin bilinen ilk örnekleri, kitabında Aristoteles'e kadar izlenebilir. Retorik.[7] Aristoteles, hece sayısında eşit veya neredeyse eşit oldukları noktaya kadar her biri çok benzer tümceciklere ve ifadelere sahip olan birden fazla cümleyi eşleştirmenin ikna için çok yararlı olduğunun altını çiziyor; Aristoteles, çok metrik olarak organize edilmiş bir şekilde alıntı yapılacak çeşitli örnekler yaratarak bu sanatı mükemmelleştirdi.[4] Bununla birlikte, Aristoteles örnekler ve bir tanım sağlasa da, cümlelerin biçimlendirilmesine bağlı güç miktarından memnun olmadığını destekleyen kanıtlar vardır; Uygun bir cümle tasarımıyla Aristoteles, inanılmaz miktarda ikna edici güç kullanabileceğine inanıyordu.[4]

Referanslar

  1. ^ a b Farnsworth, Ward. Farnsworth'un Klasik İngiliz Retoriği. 1 inci. Boston: David R. Godine, 2011. 74. Baskı.
  2. ^ "Sözdiziminde Paralel Yapılar." Lingua 75.2 (1988): 275-87. Yazdır.
  3. ^ a b Frazier, Lyn; Taft, Lori; Roeper, Tom; Clifton, Charles; Ehrlich, Kate (29 Mart 1984). "Paralel Yapı: Cümle Anlamada Kolaylaştırma Kaynağı". Hafıza ve Biliş. 12 (5): 421–430. doi:10.3758 / bf03198303. PMID  6521643.
  4. ^ a b c Fahnestock, Jeanne (1 Nisan 2003). "Sözel ve Görsel Paralellik". Yazılı iletişim. 20 (2): 128. doi:10.1177/0741088303020002001.
  5. ^ Strunk, William. Stilin Unsurları. Ithaca, NY: Priv. Yazdır. [Cenevre, NY: W.P. Humphrey], 1918; Bartleby.com, 1999. www.bartleby.com/141/.
  6. ^ a b Eidenmuller, Michael E. "Sesteki Retorik Figürler: Paralellik." Sesli Retorik Figürler: Paralellik. N.p., tarih yok. Ağ. 22 Ekim 2013.
  7. ^ Fahnestock, Jeanne (1 Nisan 2003). "Sözel ve Görsel Paralellik". Yazılı iletişim. 20 (2): 126. doi:10.1177/0741088303020002001.